De Via Gladiola
Vier Dagen, Twee Schoenen, Eén Hulphond – Het Einde van een Epische TochtNou, ze hebben het gehaald.
Herman en Greet.
Mijn wandelschoenen. Mijn metgezel in blaar en beproeving. Mijn zolen-zonder-ziel, maar mét karakter.
Ze zijn toegetakeld, verweerd, stoffig en volgens mij een beetje boos – maar ze hebben hun taak volbracht:
Vier dagen. 160 kilometer. Voor Hulphond Nederland.
En ik?
Ik ben er ook nog. Min of meer rechtop.
Met een hoofd vol herinneringen, een hart vol dankbaarheid… en een paar voeten die voorlopig niet meer over het woord “wandelen” willen horen.
Dinsdag – De Valse Start der Enthousiasme
Fris. Fruitig. In de startblokken.
Het weer? Perfect! Niet te warm, niet te koud – een soort wandelgoudlokje-situatie.
Ik huppelde bijna. Herman bromde. Greet piepte een beetje bij kilometer 15, maar het ging goed.
Alleen… mijn collega’s van Rijnstate stonden ergens langs de kant , nou ja ergens. De exacte locatie was bekend
en ik liep er fluitend voorbij. Geen idee waar ze waren. Zij zagen mij niet.
Ik zag hen niet.
#MiscommunicatieOpSportschoenen
Woensdag – De Dag van de Poncho-Oorlog
Regen. Regen. Meer regen.
Poncho aan. Poncho uit. Poncho aan. Oh, windvlaag! Poncho in je gezicht.
Herman was verzopen. Greet gleed bijna uit op een modderplas en schold binnensmonds (ze leert het van mij).
Maar we hielden vol.
De motivatie? Hulphond Nederland natuurlijk. En een man met een accordeon die net op tijd “You’ll Never Walk Alone” inzette.
Donderdag – De Heuvels van Hel & Haarspeldbochten
De Zevenheuvelenweg. Ook wel bekend als:
"Wie heeft dit in hemelsnaam een goed idee gevonden?”
Het was klimmen, zweten, dalen, en opnieuw klimmen.
Herman piepte. Greet deed alsof ze haar veter verloor, gewoon om even stil te staan.
Maar we gingen door. Want voor elke stap omhoog, dachten we aan de mensen die dankzij een hulphond een stukje vrijheid terugkrijgen.
(En ook een beetje aan de wijn die ik mezelf had beloofd na afloop.)
Vrijdag – De Glorie van Gladiolen
We did it.
Via Gladiola.
Mensen, bloemen, gejuich, muziek, een hulphond met een vlaggetje (!), en ik:
Vermoeidheid én trots.
Herman en Greet liepen niet meer, ze zweefden.
Nou ja, sleepten.
Maar met waardigheid. We did it
En toen...
Het moment waar ik vier dagen op had gewacht
De uitreiking. De medaille.
Het legendarische 4’tje dat symbool staat voor al die kilometers, blaren, zweetdruppels en doorzettingsvermogen.
Alleen…
Dat 4’tje waren op. Letterlijk.
Op het tafeltje bij de finish. Stond een leeg bakje, geen 4tjes meer
Op!
Maar geen paniek: hij wordt nagezonden.
En dat is ook een beetje Vierdaagse-waardig:
Je loopt vier dagen lang op karakter, en daarna… mag je ook nog een week op de post vertrouwen.
Lieve donateurs, supporters, collega’s en Hulphond-helden:
Dank jullie wel.
Dank voor het steunen, aanmoedigen, sponsoren, juichen, en meeleven.
Dank dat jullie Herman en Greet hun avontuur gunden, en mij de kans gaven om iets terug te doen.
Samen hebben we kilometers omgezet in kansen.
Wat er nu gaat gebeuren?
Eerst rust. IJs. En slippers.
En daarna?
Misschien… volgend jaar weer?
(Maar dan met gelzolen, een GPS-tracker voor m’n collega’s, en een poncho met rits.)
Bedankt voor het meelopen – op afstand, met je hart of je portemonnee.
🐾👟💚